 |
Dorosłe osoby z niepełnosprawnością intelektualną korzystające z zajęć w Warsztatach Terapii Zajęciowej i Środowiskowych Domach Pomocy, nie mają możliwości wykorzystania w praktyce zdobytych umiejętności z zakresu samodzielnego funkcjonowania. Z jednej strony osiągają pełną dorosłość metrykalną i fizyczną, a z drugiej nie mają szansy na prawdziwą samodzielność. Najczęściej żyją w rodzinach, które zapewniają im opiekę i zaspokajają podstawowe potrzeby życiowe. Częstokroć postawy rodzicielskie są tak nadopiekuńcze, iż mimo dorosłości traktowani są jak małe, niezaradne dzieci, którymi nieustannie trzeba się zajmować.
Człowiek samodzielny, to – zgodnie z określeniami zawartymi w słowniku – wolny, niezależny, niezawisły, zaradny, aktywny.
Samodzielność to wielka rzecz dla każdego człowieka. W codziennym życiu nie zastanawiamy się, nad tym pojęciem, gdyż uważamy, że powinno ono być przypisane i zarezerwowane dla każdego człowieka. Nie zawsze tak jest z różnych względów. Wpływają na to czynniki psychofizyczne człowieka jak proces wychowania jakim podlega każdy z nas. Samodzielność jak inne kompetencje społeczne jest wyuczona, by prawidłowo wykonywane zadania stały się nawykiem, należy poświęcić wiele czasu na ich trenowanie. Takie zadanie mają treningi samodzielności, które rozpoczęły się w kwietniu 2015 dzięki wsparciu funduszy norweskich EOG .
Pierwsza grupa osób niepełnosprawnych wprowadziła się do mieszkania treningowego, zapoznała się z zasadami pobytu w mieszkaniu treningowym. Opracowano pierwsze plany komponowania posiłków z samodzielnie wybranych artykułów spożywczych w sklepie, sprzątanie po zjedzeniu posiłku, organizacja czasu wolnego-wybranie aktywności, przygotowanie się do snu - samodzielne ubranie pościeli itp. Dla niektórych beneficjentów były to zajęcia z pozoru znane, lecz wykonywane przez rodzica. Natomiast podczas treningu beneficjenci wykonują te czynności samodzielnie, tylko pod nadzorem trenera.
W obiektywie:
>>>powrót do strony głównej<<<